Tomura raakt als jongen in de ban van het geluid van een vleugel die gestemd wordt bij hem op school. De klanken nemen hem in gedachten mee naar de donkere, luisterrijke bossen die zijn geliefde geboortedorp in de bergen omringen. Vanaf dat moment is hij vastbesloten meer te leren over het instrument en het bijzondere ambacht van pianostemmer.
Onder de hoede van drie meester-pianostemmers begint Tomura zijn opleiding en zijn gevoel voor schoonheid ontluikt steeds meer. Maar de angst om niet goed genoeg te zijn is altijd aanwezig op de achtergrond. Als hij wordt uitgenodigd om de piano van twee getalenteerde zussen te stemmen, wordt zijn beoordelingsvermogen op de proef gesteld.
Dit warme, mystieke verhaal dat zich afspeelt in kleinstedelijk Japan laat zien dat het pad naar het vinden van je bestemming nooit recht is of zonder hindernissen. In een heldere stijl en vol filosofische observaties verbindt Miyashita droom en werkelijkheid.
Ik houd van Japanse romans. Ik houd van het oog voor detail van Japanse schrijvers en van hun zorgvuldige, nauwgezette manier van schrijven. Het zijn vaak kleine verhalen, maar zo ontzettend mooi geschreven. Over ieder woord en iedere frase is nagedacht, er staat geen punt of komma verkeerd. Dit geldt ook voor Het woud van wol en staal van Natsu Miyashita.
Van de bergen naar de stad
Beetje bij beetje leren we Tomura kennen, de jongen uit de bergen die naar de stad is gekomen voor zijn opleiding. Net als zovele andere kinderen. Hij is niet bijzonder, hij is nergens echt goed in en hij heeft geen opvallende karaktertrekken. Hij weet niet wat hij wil, hij is als een veertje op de wind. Totdat hij in het woud van wol en staal terechtkomt.
Als de vleugel van school gestemd wordt, begint er een nieuw hoofdstuk in Tomura’s leven. Hij besluit pianostemmer te worden. Ook al weet hij niet wat het vak inhoudt, ook al kan hij zelf geen piano spelen. De klanken die de stemmer uit de vleugel weet te toveren, betoveren Tomura en opeens, dankzij de stemmer en zijn vakmanschap weet Tomura wel wat hij wil.
Je weg vinden door het woud van wol en staal
Miayshita’s taalgebruik is poëtisch en ingetogen tegelijk. Het ademt de typische Japanse sfeer uit. Het is een klein verhaal, over een onopvallende jongen die zijn lotsbestemming volgt, continu twijfelt aan zichzelf en zijn kunnen. Er komen geen grote heroïsche avonturen in voor. Maar zijn onze levens ook niet zo? Vol twijfel en hoop? Dertien in een dozijn?
Gaandeweg wordt Tomura en zijn bestemming steeds interessanter. Hij is niet meer alleen op zijn reis, hij heeft collega’s en klanten die hem laten groeien. Zal hij een goede pianostemmer worden? Zal hij zijn weg vinden door het woud van wol en staal? Je merkt, ik word ook poëtisch van Miysahita’s verhaal. Ik genoot ervan.
