Dit waren ze, de klassiekers die ik in 2020 las:

• De Meester en Margarita van Michail Boelgakov
• Fiësta: The Sun Also Rises van Ernest Hemingway
• Nils Holgerssons wonderbare reis van Selma Lagerlöf
• Moeder, waarom leven wij? van Lode Zielens
• De Voorlezer van Bernhard Schlink
• The Go-Between van L.P. Hartley
• 12 jaar slaaf van Solomon Northup
• Ik, robot van Isaac Asimov
• Wij Slaven van Suriname van Anton de Kom
• Dokter Zjivago van Boris Pasternak
• Innerlijke rust – Seneca
• The Handmaid’s Tale – Margaret Atwood

En, wat vond ik ervan?

Leuk, natuurlijk! Altijd tof om een doel te stellen en daar dan voor te gaan. Vond ik toen ik deze challange bedacht. Gedurende het jaar veranderde dat gevoel, want: doelstellingen, targets, KPI’s: het leek wel werk. Lezen was toch een hobby? Tenzij iemand me wil sponsoren, dat mag natuurlijk. Het lijkt me geweldig om fulltime op de bank te zitten met een boek. Maar totdat het zover is… Is lezen nog steeds iets waarmee ik me wens te ontspannen.

Door deze challenge voelde ik regelmatig de verplichting om te moeten lezen. Ik realiseer me dat ik me dit zelf heb aangedaan, he? Want niemand heeft gezegd dat ik dit moest doen. En ik had er ook best gedurende het jaar mee kunnen ophouden. Maar zo doen we dat hier niet… Niet lullen, maar lezen, zoiets.

Het voelt wat dubbel. Want tegelijkertijd ben ik ook blij dat ik pareltjes als De Voorlezer, Nils Holgersson en Ik, robot ontdekt heb. En The Handmaid’s Tale, toch wel mijn favorieten van deze 12. Okay, zonder Dokter Zjivago en z’n ellenlange verhalen had ik ook een prima leven gehad. Maar Wij slaven van Suriname was wel weer echt een game changer en ook 12 jaar slaaf was een eye opener.

Wat heb ik dit jaar geleerd? Dat het niet erg is om op te geven, om toe te geven dat een boek niet bij je past. Zo had ik hoge verwachtingen van Erewhon van Samuel Butler. Ik viste het uit de Little Free Library tijdens de eerste coronagolf en het paste perfect bij de tijdsgeest. Vond ik. Alleen kwam ik er niet doorheen. Dus mikte ik het terug de LFL in. Wat een opluchting.

Het verhaal van Dokter Zhivago kennen jullie al. Uiteindelijk besloot ik het einde te lezen en dan te bepalen of ik het tussenstuk nog zou lezen. Het was al snel duidelijk: nee. Want okay, ik hoef niet megahappy te worden van ieder boek dat ik lees, maar een beetje hoop, een beetje positiviteit… Niet alleen maar doffe ellende, dat vind ik toch wel prettig. En dat kon Pasternak niet bieden. Helaas. Exit Pasternak. Doei.

En 2021? Het jaar van ‘new beginnings’ en hoop op een mooie nieuwe toekomst? Komt er weer een challenge? Wat denken jullie? Nee, dus. Even niet. Hoewel ik wel alle dikke boeken bij elkaar heb gezet en ik die best een keer wil uitlezen. Want zo jammer dat ze al jaren stof staan te vergaren, terwijl ik ze wel ooit met liefde heb aangeschaft. Klinkt bekend? Ik weet het.

En ik wil meer vakinhoudelijk gaan lezen. Duurzaamheid, filosofie, tekstschrijven. Terug naar de non-fictie, yes! Ik heb er zin in. Maar dit jaar geen challenge en ook daar heb ik heel veel zin in. Iemand nog tips voor goede non-fictie? Laat het weten!