Als ik me onderdompel in ons boek vergeet ik alles, en dankzij de vergetelheid keer ik na het lezen gemangeld maar tevreden terug in de werkelijkheid. Ik kan de Oude Boekverkoper wel zoenen. Maar voorlopig schudden we elkaar de hand. Wij zijn kameraden. Bondgenoten.

De ‘ik’ is de 18 jarige Grégoire en sinds kort aan het werk in Les Bluets. Hij was geen uitblinker op school, lezen was niet aan hem besteed, en doorleren was niet vanzelfsprekend. Zijn moeder is naaister en denkt alleen maar aan het hoofd boven water houden. Grégoire begint in de keuken van Les Bluets, maar mag na een maand het eten rondbrengen. Meneer Picquier is een oude man, voormalig Boekverkoper, en woont in verzorgingstehuis Les Bluets, samen met 3000 van zijn boeken, in een kleine kamer.

Meneer Picquier wordt hier door iedereen de Oude Boekverkoper genoemd, met dat vreemde respect dat mensen hebben voor iemand van wie ze de waarde vermoeden, zonder de oorsprong ervan te kennen. Een soort legende die door de ene verzorgende aan de volgende wordt doorverteld. Meneer Picquier, de Oude Boekverkoper.

Op verzoek van meneer Picquier krijgt Grégoire toestemming van de directrice Masson om hem 1 uur per dag voor te lezen. Zijn slechte ogen en trillende handen door Parkinson beletten het hem om zelf te doen. Het mes snijdt hierbij aan twee kanten; Meneer Picquier kan weer eens van iets anders genieten dan alleen klassieke muziek en ondertussen kan hij Grégoire de liefde voor het geschreven woord bijbrengen.

Het eerste boek dat Grégoire moet voorlezen is Vanger in het graan van J.D. Salinger en toen ik die passage las kreeg ik net zoveel zin om het te gaan lezen als Grégoire bij het voorlezen! Meneer Picquier leert hem niet alleen de waardering voor literatuur, maar ook de techniek van lezen. Hoeveel tijd het kost om voor te lezen, intonatie, wanneer de tekst om een pauze vraagt.

Het blijft niet alleen bij voorlezen aan meneer Picquier. Grégoire beland in allerlei geestige situaties; zoals Oud en Nieuw vieren met meneer Picquier en een teveel aan alcohol. Een voorleessessie via de wc pot en het rioleringssysteem, zwemtrainingen – om de longen sterker te maken voor voorlezen – in het naastgelegen kanaal. Diverse markante personages passeren de revue. Dany, de sadistische chef van de waskelder, de dames Madeleine en Célestine die heimelijk genieten van voorgelezen worden uit Guy de Maupassant, de ontluikende liefde tussen Grégoire en verzorgende Dialika uit Congo.

Aan het slot van het boek stuurt Meneer Picquier Grégoire op een kleine pelgrimage. Een voetreis van 10 dagen naar een abdij om voor te lezen aan het beeld van Eleonora van Aquitanië. Grégoire heeft zijn rugzak ingepakt. ‘Zo licht mogelijk’, adviseert Meneer Picquier. ‘Iedereen gaat altijd veel te zwaar beladen op pad.’

De lessen van meneer Picquier zit vol wijsheden over het leven. Onder andere mooie beschouwingen over het (geestelijk) armoedige leven van bejaarden in een verzorgingstehuis – met alleen maar andere bejaarden, weg van het dagelijkse dorps- of stadsleven. Het boekt vangt die typische Franse sfeer; je zit heel dicht op de huid van de levens van mensen. De schrijfstijl is heel speels en door de korte hoofdstukken leest het vlot door. Sommige delen zijn in een soort telegramstijl geschreven. Daarbij raakte ik de draad nog wel eens kwijt. Maar met slechts 203 pagina’s is dit een uitermate compleet verhaal en ben je op een groot avontuur geweest. Ik heb er van genoten!

Boeken en mensen horen bij elkaar. Echt, onecht. Samen. Het leven.