Ik schrijf dit niet terwijl ik in de gootsteen zit, zoals Cassandra doet als haar dagboek begint. Ik hang in een vreemde positie op de bank, klaar om iedereen te overtuigen van de geweldigheid van De dagboeken van Cassandra Mortmain. Maar hoe? In eerste instantie dacht ik namelijk met een vrij gewone klassieker te maken te hebben, een coming-of-age uit de jaren 40, misschien een beetje braaf? Ik had het natuurlijk kunnen weten. Als het van Uitgeverij Karmijn komt is het nooit zo simpel, de boeken die zij uitgeven halen mijn gevoelsleven meestal flink overhoop. Zo ook deze dagboeken van Cassandra. Hoe ga ik uitleggen waarom ik van De dagboeken van Cassandra Mortmain ben gaan houden?

Wat staat er op de achterflap?

Over een periode van acht maanden en drie volgeschreven dagboeken verder beschrijft Cassandra Mortmain haar bijzondere familie en hun leven in een afbrokkelend kasteel, midden op het Engelse platteland.
Maar dan komt het rustige voortkabbelende bestaan van de Mortmains in een stroomversnelling: op het nabijgelegen landgoed zijn nieuwe buren neergestreken! Amerikanen nog wel, en ze schijnen steenrijk te zijn. Moet de oudste dochter daar niet aan gekoppeld worden, zodat alle geldproblemen van het gezin in één klap zijn opgelost? Cassandra zelf zet ook de eerste schreden op het liefdespad: ze wordt verliefd, voor de eerste maal in haar leven!

Schrijver worden? Begin een dagboek!

Cassandra wil schrijfster worden en oefent door in haar dagboeken de wereld om haar heen te vangen. Ze schrijft over haar familie en hoe zij ooit in het kasteel zijn komen wonen. Over haar vader met een writer’s block, haar zus die alleen maar mooi is, de mensen die zij ontmoet en wat zij met hen meemaakt. Dat lijkt soms niet veel te zijn, vooral als er in detail en pagina’s lang een diner bij de buren wordt beschreven. Toch leer je juist zo de karakters zo goed kennen, en de maatschappij waarin zij leven. Het leven in de jaren 30, vrouwen die trouwen om hun familie van armoede te redden.

All the feels

Tranen met tuiten heb ik gelachen om Cassandra die met haar zus in de trein zit met een stel geërfde bontjassen, ze willen niet gezien worden door de rijke buren, proberen er vandoor te gaan en vervolgens lijkt zuslief in die grote, oude bontjas verdacht veel op een beer. Het hele station is in rep en roer.

Ook haar stiefmoeder, een kunstenares die graag naakt van de natuur geniet op de wankele kantelen van het kasteel, is een grote bron van vermaak. Dit boek is echter zeker geen komedie, de karakters en het plot zijn zelfs behoorlijk tragisch te noemen, ook al beschrijft Cassandra haar familie luchtig en met humor. Samen met haar groeipijnen en een gebroken hart (of twee) maakt dit de sfeer best wel melancholisch, maar op een hele fijne manier. Wie volgt dat nog? Je zult het gewoon zelf moeten proberen. Misschien vind je de stijl van Dodie Smith wel helemaal niks, maar als de stem van Cassandra je wél te pakken krijgt, dan blijft ze je nog heel lang bij. Beloofd!