Voor de eerste keer in dit nieuwe jaar was tante Ogma, bekend om haar vlijmscherpe tong en haar grote hart, bereid om een lezer in nood advies te geven. Met bijbehorende boekentips natuurlijk.

Beste tante Ogma,

Ik heb een probleem waar ik het eigenlijk met niemand over kan hebben. Het klinkt misschien een beetje raar, maar ik erger me de laatste tijd steeds meer aan een van mijn beste vriendinnen. We zijn al jaren bevriend, maar het lijkt wel of het me de afgelopen periode steeds duidelijker wordt hoe onuitstaanbaar vrolijk zij altijd is. Wat er ook misgaat, ze blijft een positieve kijk op het leven houden. Nooit eens zeuren, nooit klagen, nee, alles is ‘een kans om te leren en te groeien’. Echt om te kotsen. Ik word zo moe van dat ongebreidelde positivisme, altijd die gulle lach. Het maakt dat ik me zo ontzettend voel afsteken. Ik ben heus niet zo’n zwartkijker maar vergeleken bij die pipo-positivo is het met mij maar lauw loenen. Ik kan al die blijheid gewoon niet meer hebben. Heeft u voor mij tips, hoe ik de vrolijkheid van mijn vriendin, al is het maar voor een keer, een halt kan toeroepen?

Met chagrijnige groeten,

H.D. te R.

Fotocredit: Kaboompics

Beste H,

Ik begrijp je helemaal. Niemand wil een klaagvriendin, zo iemand die nooit eens iets vrolijks te vertellen heeft en alleen maar in grafstemming is. Maar lieve help! Het tegenovergestelde is minstens zo erg! Wie zit er te wachten op iemand die alleen maar vrolijk kan zijn? Ook ‘s ochtends voor de eerste kop koffie, na een slapeloze nacht waarin ze ondergekotst werd door meerdere zieke kinderen en/of huisdieren. Onmenselijk zulke types. Het zal ethisch en moreel vast onverantwoord zijn maar ik begrijp je behoefte om een klein butsje in zo’n hysterisch vrolijk pantser te slaan.

Nu kun je met boeken alles oplossen, en in dit geval raad ik je aan om je vriendin bij de eerstvolgende gelegenheid The Quincunx van Charles Palliser (een enorm dik boek vol ellende, waarbij je tot het einde denkt dat het goed gaat aflopen. Maar nee.), The Road van Cormac McCarthy of The Lovely Bones van Alice Sebold cadeau te doen. Geen ziel die na het lezen van deze hoogst deprimerende boeken niet snotterend onder een dekentje eindigt. In dit geval: gerechtigheid. Succes!

Hartelijke groeten,

tante Ogma

Heb jij nu ook een probleem waar je graag een oplossing in de vorm van boeken op zou willen (en je bent niet bang voor tante Ogma’s ongezouten mening), laat het ons dan weten op contact@ogma.nu