Tegenwoordig moet alles snelsnelsnel, toch? Boeken, artikelen en ja, ook dit blog, alles wordt zo geschreven dat de lezer niet wegzappt.* Dat moet wel, want de aandachtsspanne van de moderne mens is steeds korter aan het worden. Die is nu zelfs korter dan die van een goudvis.

Dat schijnt te komen door de moderne technologieën. Hoe meer je gebruik maakt van al die toffe apps op die moderne kastjes, hoe korter je je ergens op kunt concentreren. Geen verrassing, lijkt me.

Altijd maar haast

Ik hoop dat jullie er nog zijn, na deze saaie intro. Sorry. Ik wilde het eigenlijk hebben over slow living en omdat dit een boekenblog is: slow reading. Wat dat is?

Even een detour, ik kom nog bij m’n punt. Lang geleden, in de vorige eeuw, werden er nog boeken uitgegeven met hele lange zinnen. Zinnen waarin je bijna kon verdwalen. Die je soms meerdere keren moest lezen voordat je ze tot je had genomen.

En daar wil ik naar terug, vandaar dit blog. Een voorbeeld van zo’n boek is ‘Baas en Hond’ van Thomas Mann, prachtig!

Mann en Bauschan

‘Baas’ is Thomas Mann zelf en ‘Hond’ is Bauschan, de patrijshondmix van Mann. Mann vertelt over zijn leven met Bauschann, wat ze samen doen (wandelen en jagen) en waar ze dat doen (in het bos, niet in de stad). En dat doet hij regelmatig met ellenlange zinnen. Soms van wel een halve pagina lang. Zoals deze:

Ik loop, met mijn armen op mijn rug, de door de lange schaduwen de populieren gearceerde laan af, ik kan van hier uit de rivier niet zien, maar wel haar brede, gelijkmatige voortbeweging horen; er wordt soepel gefluisterd in de bomen, het doordringend gekwetter, gefluit, getjilp en klokkend gekwinkeleer der zangvogels vervult de lucht, onder de vochtig-blauwe hemel trekt een vliegtuig, komend uit het oosten, een star mechanische vogel, onder langzaam aanzwellend en afnemend geronk, over land en rivier zijn onafhankelijke baan, en Bauschan verkwikt mijn oog met fraaie, gestrekte sprongen over de lage afrastering langs de grasstrook aan de linkerkant, heen en terug.

Vooruit, geen half kantje. Maar zo knap gedaan! Mann rijgt hier maar liefst 104 woorden aan elkaar. En hij vliegt niet een keer uit de bocht, de zin loopt gewoon. En, nog belangrijker, ik waan me in het bos met hem. Ik hoor de vogels, de rivier en het vliegtuig. Ik kan bijna het gras ruiken, ik zie Bauschan bijna door het bos galopperen.

Slow reading dus. Niet van het ene korte stukje informatie zin naar het volgende rennen, maar met aandacht lezen. Langzaam. En als je de schrijver niet in een keer kunt volgen, dan duik je er nog een keer in. Net als bij Mann, je laat je meevoeren naar andere tijden en vreemde oorden.

Doe je mee?

Wat zeg je ervan, zullen we een slow living leesclub oprichten? Ik voorspel een grote toekomst voor slow reading, ik geloof zelfs dat het mediteren gaat vervangen. Niks geen meditatiekussen, gedachten die als wolken voorbij moeten drijven terwijl toch de hele tijd dat boodschappenlijstje voorbijkomt. Bij slow reading zit je helemaal in je boek. En als je er weer uitkomt, dan ben je mega ontspannen. Wedden?

Leessuggesties voor slow reading van harte welkom!

*Als je meer daarover wil weten, dan ben ik natuurlijk bereid een workshop te geven. 😉