Ik houd wel van een biografie, memoires, hoe je het ook wil noemen. Ik hoop toch altijd op de onthulling van een familiegeheim, een zwart schaap, een coming out of iets dergelijks. Nou word ik regelmatig teleurgesteld, veel memoires zijn ongelooflijk saai. De meeste BN-ers zijn natuurlijk geen schrijvers en vaak is er zelfs met een goede ghostwriter geen beginnen aan. Zo heb ik me mezelf moeten dwingen om het biografie van André Agassi te lezen. Man, wat was dat boek saai. Ik hoop voor Steffi dat André in het echt een stuk gezelliger is.

Een geweldige uitzondering hierop is ‘Het Pauperparadijs’ van Suzanna Jansen. Hierin vertelt de schrijfster over haar familie, het grote familiegeheim en haar zoektocht om dit te ontrafelen. Nu is het onderwerp ontzettend interessant, maar Suzanna’s schrijfstijl is ook prachtig. Met een ragfijnen pennetje (mooi verwoord hè? Heb ik ooit ergens gelezen en gewacht totdat ik het eindelijk kon gebruiken!) beschrijft ze hoe haar voorouders in Veenhuizen terechtkwamen, daar generaties lang verbleven en er uiteindelijk vertrokken.

Nu was er laatst een voorstelling van Het Pauperparadijs, gaaf! Op locatie, in Veenhuizen. Heel bijzonder, in een van de ‘gestichten’ van vroeger. Hartstikke populair, binnen no-time uitverkocht, zelfs zo’n 20.000 mensen op de wachtlijst. Maar wij hadden mazzel, dus op naar Veenhuizen! Nu ligt Veenhuizen behoorlijk noordelijk (min of meer om de hoek bij de Friese Ogma-collega’s), dus we hadden een hotelletje geboekt. Nou ja, hotel… Pauperparadijs-stijl. Wel met elektriciteit (prioriteiten hè, ik moet natuurlijk wel m’n foon kunnen laden), maar daar hield het qua moderne tijd wel een heel eind op. In een caravan, met buitentoilet en buitendouche. Lekker fris. Goed, de paupers hadden het een stuk erger, die sliepen met z’n 80-en op zaal in de hangmat. Het toilet, een grote ton, stond ook op die zaal. Ze hoefden in ieder geval niet ver te lopen.

De voorstelling was geweldig! Overal was ontzettend goed over nagedacht, de locatie was natuurlijk super, de drankjes in de pauze. En de acteurs, de muziek en de zang natuurlijk. Op dit moment is het nog niet zeker of de voorstelling volgend jaar herhaald gaat worden. Een aantal Veenhuizenaren is blijkbaar niet zo blij met alle drukte (valt wel mee, de voorstellingen worden alleen van vrijdag tot en met zondag gehouden), dus het is allemaal nogal onzeker. Maar mocht je de kans krijgen: gaan. En lees het boek. Doen hoor!