Laat ik het maar gewoon toegeven; ik ben een kooksnob. Voorheen niet hoor, ik moest niets hebben van die fanatieke hobbykoks, met van die meterslange rijen kookboeken, peperdure gadgets van Jamie en kitchengoodies van Nigella. Ik kookte lekker met pakjes en als ik geen zin had om te koken, flikkerde ik gewoon een pizza in de oven. Zo!

Maar sinds ik een abonnement op een groentepakket heb, is alles veranderd. Iedere dag wordt er hier tegen de klippen opgekookt. De vaatwasser loopt door intensief gebruik op haar laatste benen. Van alles wordt er bij elkaar in de pan gegooid en het is allemaal lekker. Eerlijk gezegd verbaas ik me er ook nog steeds over. Zeg, dit was toch een boekenblog? Ja, ik kom nog to the point, moment!

Ook al ben ik nu wel een blije hobbykokkin, ik ben nog steeds niet van de kookboeken. Ik vind ze wel mooi, maar ik hoef er niet heel veel te hebben. Sterker nog, ik heb er geen een. Zo’n ouderwetsche lijkt me wel gaaf, zo een die al generaties in de familie is. Met van die vieze vingers en vetvlekken. Maar ja, aangezien ik de eerste in de familie ben die van koken houdt… Als ik een recept nodig heb, slinger ik Google wel aan, werkt perfect.

Wat ik wel heel leuk vind, zijn boeken over koken. Het begon bij Julie & Julia. Wat een heerlijke film! Dat was genieten, met m’n dekentje op de bank, wijntje, lekkers erbij… Niet moeilijk, niet pretentieus, gewoon lekker feel good. Toen ik het boek vond (in de kringloop, uiteraard) waarop de film gebaseerd is, deed ik mentaal een dansje. Ik zag mezelf al weer genietend op de bank zitten. Jammer genoeg viel het boek heel erg tegen.

In de film waren de mental breakdowns en hysterische buien van Julie wel grappig, maar in het boek waren haar mood swings een stuk donkerder. Niet grappig en niet charmant. Julie Powell’s tweede boek werd overigens een stuk minder enthousiast ontvangen. Dat gaat over de periode na haar Julie & Julia blog, de affaire die ze heeft en de stage die ze loopt bij een slager. Waarin ze onschuldige biggetjes in tweeën hakt. Nee, dank U.

Julie & Julia brachten me wel iets goeds, daardoor kwam ik namelijk uit bij het boek “My life in France” over Julia Child herself. Ik vond haar zo leuk in de film, ik wilde gewoon meer over haar weten. Doen jullie dat ook wel eens trouwens? Meer willen weten over een personage of een locatie in een boek en daar dan weer een boek over lezen? Een heerlijk boek! Niet spectaculair, maar gewoon de beschrijving van haar leven. Alhoewel, gewoon… Een Amerikaanse, van vrij conservatieve komaf, op latere leeftijd met iemand getrouwd die haar familie niet echt zag zitten. Met hem naar het Europese continent getrokken om daar haar passie te ontdekken: koken. Met twee vriendinnen een kookboek geschreven, duurde een tiental jaar, maar goed. Hoezo doorzettingsvermogen? En daarna, toch in de begindagen van een nieuw medium, haar eigen tv-show ontwikkeld. Nee, helemaal niet gewoon, heel bijzonder juist!

Zo vond ik “Tender at the Bone” van Ruth Reichl in de kringloop. Ik kende haar niet, jullie? Ze blijkt dus een Amerikaanse kokkin te zijn, food editor bij The Los Angeles Times, restaurantcriticus voor de New York Times en Editor van Gourmet, het oudste magazine over voedsel en wijn van Amerika. Best bekend dus. Ah. O ja, afgelopen jaar kwam er roman van haar uit, die behoorlijk goed beoordeeld werd. Maar goed, dit boek is een stuk ouder en hierin vertelt ze hoe is ze gaan koken. De bezoekjes als klein meisje aan haar tante waarbij er altijd gekookt werd, de feesten die haar manisch-depressieve moeder gaf, waarbij een groot deel van de gasten ziek werd. Door het eten dat moeder, ‘The Queen of Mold’, ruim van te voren had ingeslagen. Er staan ook veel recepten in, maar daar gaat het me bij dit soort boeken niet om. Heerlijk feel good! Weer niet pretentieus, lekker makkelijk. Alsof je met een brief van een oude tante op de bank zit. En daar houd ik van.

Natuurlijk is ook deze hobbykokkin inmiddels van de kookgadgets. Alleen is dat bij mij serviesgoed. Uit de kringloop. Verrassend, ik weet het.