Kill your darlings. Iemand bekend met deze term? Het komt er op neer dat je als schrijver soms harde keuzes moet maken. Zoals een stuk tekst dat je helemaal geweldig vindt, maar niets toevoegt aan het grote geheel. Dat moet je dan toch schrappen. Ook al is het de mooiste stuk proza dat je ooit geproduceerd hebt.

Sommige schrijvers nemen dit motto helaas wel eens te letterlijk. Wat ik daarmee bedoel? Als er weer eens een huisdier komt te overlijden. En dan niet zoals in “Marley & ik”, waarin labrador Marley helaas na een vol leven met heel veel liefde, botjes en kapotgemaakt meubilair een natuurlijke dood sterft. Veel te vroeg natuurlijk en heel spijtig, maar daar heb ik niet over.

Ik heb het over het trucje dat zoveel schrijvers menen uit te moeten halen. Eerst laten ze je wennen aan het schattige schepsel met de hoge aaibaarheidsfactor. Je volgt hoofdpersoon en huisdier door de jaren heen. De band wordt hechter en hechter. Maar dan.. ’s Mans beste vriend wordt wreed aangevallen. Overhoop geschoten. Mishandeld. U snapt het.

Nog nooit opgevallen? Om een quote van onze beste voetballer ooit te gebruiken: “Je gaat het pas zien als je het doorhebt”. Een paar voorbeelden: “Tong” van Jo Kyung Ran. Mooi boek hoor, totdat de hond van de hoofdpersoon ‘per ongeluk’ doodgeslagen wordt door de nieuwe vriendin van haar ex-man. Huilen! Hup, daar ging “Tong”, naar de dichtstbijzijnde Little Free Library.

En dan “De Tweeling van Highgate” van Audrey Niffenegger. Daar wordt een allerschattigst klein kitten de dood ingejaagd. Om een theorie uit te proberen. Fijn, Audrey. Ons eerst laten hechten aan het beestje door het meer dan schattig te beschrijven en het dan zo op te offeren. En bedankt.

En over opofferen gesproken, wat dachten we van Styx, de zwerfhond die haar roedel van Spartanen zo goed bewaakte in “De Poort van Vuur”? Okay, Steven Pressfield kan een potje bij me breken, ik vind zijn boek over de langharige Grieken geweldig. Maar toch. Was dat nou echt nodig?

Ik denk dat ik mijn punt wel gemaakt heb. Hierbij pleit ik tegen onnodig geweld tegen dieren. Ook al zijn het fictieve karakters. Als je je als schrijver van zo’n trucje meent te moeten bedienen, dan hoeft het van mij niet. Dan hoor je niet in mijn boekenkast. Zwaktebod, mensen!