Kill your darlings. Iemand bekend met deze term? Het komt er op neer dat je als schrijver soms harde keuzes moet maken. Zoals een stuk tekst dat je helemaal geweldig vindt, maar niets toevoegt aan het grote geheel. Dat moet je dan toch schrappen. Ook al is het de mooiste stuk proza dat je ooit geproduceerd hebt.
Sommige schrijvers nemen dit motto helaas wel eens te letterlijk. Wat ik daarmee bedoel? Als er weer eens een huisdier komt te overlijden. En dan niet zoals in “Marley & ik”, waarin labrador Marley helaas na een vol leven met heel veel liefde, botjes en kapotgemaakt meubilair een natuurlijke dood sterft. Veel te vroeg natuurlijk en heel spijtig, maar daar heb ik niet over.
Ik heb het over het trucje dat zoveel schrijvers menen uit te moeten halen. Eerst laten ze je wennen aan het schattige schepsel met de hoge aaibaarheidsfactor. Je volgt hoofdpersoon en huisdier door de jaren heen. De band wordt hechter en hechter. Maar dan.. ’s Mans beste vriend wordt wreed aangevallen. Overhoop geschoten. Mishandeld. U snapt het.
Nog nooit opgevallen? Om een quote van onze beste voetballer ooit te gebruiken: “Je gaat het pas zien als je het doorhebt”. Een paar voorbeelden: “Tong” van Jo Kyung Ran. Mooi boek hoor, totdat de hond van de hoofdpersoon ‘per ongeluk’ doodgeslagen wordt door de nieuwe vriendin van haar ex-man. Huilen! Hup, daar ging “Tong”, naar de dichtstbijzijnde Little Free Library.
En dan “De Tweeling van Highgate” van Audrey Niffenegger. Daar wordt een allerschattigst klein kitten de dood ingejaagd. Om een theorie uit te proberen. Fijn, Audrey. Ons eerst laten hechten aan het beestje door het meer dan schattig te beschrijven en het dan zo op te offeren. En bedankt.
En over opofferen gesproken, wat dachten we van Styx, de zwerfhond die haar roedel van Spartanen zo goed bewaakte in “De Poort van Vuur”? Okay, Steven Pressfield kan een potje bij me breken, ik vind zijn boek over de langharige Grieken geweldig. Maar toch. Was dat nou echt nodig?
Ik denk dat ik mijn punt wel gemaakt heb. Hierbij pleit ik tegen onnodig geweld tegen dieren. Ook al zijn het fictieve karakters. Als je je als schrijver van zo’n trucje meent te moeten bedienen, dan hoeft het van mij niet. Dan hoor je niet in mijn boekenkast. Zwaktebod, mensen!
5 Comments
Vlijtig Liesje
3 mei 2016 at 08:22Ik vond het zo’n verschrikking wat er met het ros Beiaard gebeurde in de Vier Heemskinderen…
Gerlinde
3 mei 2016 at 08:28Ja, das gemeen! Maar dat is toch zoiets geks. Enge boeken met nare dingen lezen doe je dan voor je lol maar er is ook iemand die avond aan avond die dingen zit te bedenken. Raar!
Ogma
3 mei 2016 at 12:56Niks mis met een beetje fantasie en een humane uitlaatklep. Ik verzin ook de gekste engste dingen en ik ben toch nog best aardig 😉
Nicole
3 mei 2016 at 11:57ben het hier zo mee eens!
en het stomme is, ik heb er geen probleem mee als er fictieve mensen worden vermoord (ok, das niet helemaal waar), maar zodra er geweld tegen een dier is..
Ogma
3 mei 2016 at 12:54Hetzelfde op tv. Game of Thrones heeft een belachelijk hoge death count, maar ik zat pas te gillen toen er een paard werd onthoofd!